Donderdag 6 juni
Évora, nog zo'n redelijk grote stad. Heeft die nog wat te bieden na alles wat we al gezien hebben? We staan er vlakbij dus gaan we maar eens polshoogte nemen. Dat het een oude, ommuurde stad is weten we al. Dat we niet alle 20 kerken gaan bezoeken weten we ook al. Ons lijstje bevat 7 punten, we gaan zien hoever we komen. Grote rol gaat vandaag de zon spelen, het wordt alweer 34 ⁰C.
Het is vanaf de cp al bijna 1 km lopen voor we de stadsmuren passeren, maar om 9.10 uur stappen we de Igreja de São Francisco met barokke kapellen binnen. De knekelkapel laten we even voor wat het is.
Op het Praça do Giraldo staat een fontein uit 1571. Ook op dit plein vonden in het verleden onthoofdingen plaats en stonden brandstapels van de inquisitie. Het aquaduct bracht hier in het verleden water naar toe. Het is even zoeken naar dit aquaduct (1531-1537). Apart is dat er hier woningen tussen de pilaren zijn gebouwd.
De Romeinse tempel (2e eeuw) gewijd aan de godin Diana, is één van de best bewaarde van Portugal en telt 14 Korinthische zuilen.
Na een lekkere cappuccino lopen we weer verder. Leuke straatjes en pandjes, een levendige buurt. Richard koopt een (reserve) hoed. Eindelijk 1 die hem past, de meeste zakken tot ongeveer over zijn oren.
Een kerk vol met azulejos, dan hebben we het over de Igreja de Säo Jaõ Evangeliste. Heel mooi, maar als extra heeft deze kerk een Arabisch waterreservoir onder de vloer en een ossuarium met botten van monniken. Best sneu als je na je dood nog zo te kijk wordt gezet. Het Paleis ernaast valt ontzettend tegen, een rommelige verzameling oude en nieuwe kunst door elkaar en nog veel andere voorwerpen die we niet thuis kunnen brengen. Snel erdoorheen dus, het binnenplein is wel mooi.
De Kathedraal Sé is dat ook, er is aan gebouwd van 1186 tot 1250. Het lijkt wel wat op een vesting met twee ongelijke torens. Op het dakterras heb je een prachtige uitzicht en de koorbanken in de toren zijn de moeite waard. Wel goed opletten wat er bij de kassa wordt aangegeven. De volgorde staat vast: toren, dakterras, kloostergang, kerk en museum en niet anders!
Op de (16e eeuwse) kerk Nossa Senhora da Graça, zitten vier gespierde figuren die twee globes dragen. Hun bijnaam is, je zult het niet geloven, Os Meninos (de jongens).
De Universiteit staat als laatste op het programma. Wat moet je daar nu van verwachten? Nou, héél veel dus! Het is gevestigd in een oud klooster, in de 16e eeuw opgericht door de Jezuïeten. De klaslokalen zijn niet groot en alle bankjes staan dicht op elkaar. Maar ieder lokaal heeft prachtige, antieke Azulejos in het teken van de verschillende faculteiten: o.a. die van fysica (Aristoteles), geografie (alle werelddelen en de vier elementen) en literatuur (lyriek, komedie, satire) waren heel herkenbaar. In het lokaal van de maanden zijn januari en juni favoriet (onze geboortemaanden) Het lijkt één groot kunstwerk. Nooit eerder zo iets gezien. In de mooie 18de-eeuwse barokke kapel worden tegenwoordig de diploma's uitgereikt. Via "het middelpunt der aarde" (een octogonale hal op het kruispunt van 2 gangen) bereiken we de bibliotheek met zijn schitterende plafond. Hij is nog steeds in gebruik. Op onze tenen sluipen we naar binnen en maken een paar foto's. Sstt.....er wordt hier door een aantal studenten hard gewerkt.
Veel later dan gepland zijn we bij de camper terug. Lozen en dan weer verder, richting Lissabon. Onderweg slaat de hongerklop toe, een salade met mango en geitenkaas lost dat op. In Corroios is het mooi geweest. Helaas staat de camperplek helemaal vol, we wijken uit naar een grote parkeerplek, net achter de Lidl. Daar staan er al meer met dezelfde intentie, slapen. We hebben vanuit de camper wel een kleurrijk uitzicht. De avond brengt wat afkoeling met regen en onweer.
Vrijdag 7 juni
Evelien is jarig vandaag, de leeftijd van 65 is bereikt🥳🎂! Even zoeken waar we het bijbehorende gebak gaan eten. We gaan vandaag naar Bélem, een wijk aan de Taag in Lissabon en daar zit een bakkerij die de lekkerste Pastéis de Natal maakt, het nationale toetje van Portugal. Het zou zelfs de originele bakkerij zijn, zit er al vanaf 1837! Hier noemen ze het de Pastéis de Bélem. Dan moeten we nog wel daar komen; we willen parkeren bij de haven. Over de beroemde brug, Ponte 25 de Abri, is het a piece of cake. We zien het beeld Cristo Rei net voor de brug hoog boven de bomen oprijzen. Dit beeld is nagemaakt van dat in Brazilië. Nu geen fouten maken met de afslagen van de weg, want het is hier een warboel van straten. Het gaat goed, tot we plots uitkomen bij een hoogtebarrière. Tot 3 keer toe doen we een poging, maar de barrière blijft opduiken. Doorrijden dan maar, de wijk Bélem in. Tot we bij het Mosteiro dos Jerónimos komen dat we willen bezoeken. Genoeg plek en nog gratis ook. Wat een mazzel! Even bijkomen van de spanning en dan op weg om ons lijstje af te werken. We zien een lange rij voor het klooster, maar kunnen gelukkig online nog kaartjes voor later in de middag bestellen. Zodoende wordt het koetsmuseum het eerste doel. We zien mooie (Berliner) pronkkoetsen opgesteld en er is een gedeelte met brandweerwagens. Een leuk museum. Eenmaal buiten blijken we de paraplu's niet voor niks meegenomen te hebben. We lopen door een parkje langs het hoog op zijn pilaar staande beeld van Afonso de Albuquerque (blijkbaar de 1e Portugese onderkoning van Indië). Onderweg passeren we het presidentiële paleis, met de bijbehorende erewacht. En dan komen we eindelijk bij de bakkerij aan. Net als vele andere halen we een paar Pastéis de Bélem en nog een paar hartige bollen. Het regent nog een beetje, de camper staat vlakbij en dus gaan we "thuis" koffiedrinken. Wat lekker om dit te kunnen doen tijdens een stadswandeling!
Na genoten te hebben van zoet en hartig (en rust!) kunnen we weer door. De rally van Lissabon is bezig en het duurt even voordat we erlangs zijn. We bekijken de Torre de Bélem, gebouwd rond 1520 als fort middenin de Taag. Is nu werelderfgoed en staat nu door verzanding van die rivier bijna aan de oever ervan. Een waar pronkstuk, een symbool van de toenmalige uitbreidingsdrift. Door naar het monument voor de overzeese strijders (9000 overleden Portugezen) waar een erewacht voor staat en weer verder want we moeten om 16 uur bij het klooster zijn, het Mosteiro dos Jerónimos. Een rij, die redelijk opschiet en dan zijn we binnen. Een gebouw dat het hoogtepunt is van de Manuelarchitectuur (1e helft 16e eeuw). We zien een kloostergang van 2 verdiepingen met veel tierelantijntjes, nog nooit zo'n versierde kloostergang gezien. Helemaal ons ding. Een paar zalen (kapel, refter) komen uit op de gangen, maar dan staan we toch ook weer snel buiten. Nog een kleine rij om de kerk te bezoeken, die we natuurlijk niet kunnen overslaan. We zien hier o.a. de graftombe van Vasco da Gama (ontdekkingsreiziger) en rijk versierde zuilen. Mooi maar een beetje donker.
Een kopje thee drinken in de camper en weer rusten, vermoeiend zo'n stadswandeling! Daarna gewapend met paraplu door naar het monument voor de ontdekkingsreizigers. 52m hoog, gebouwd in de vorm van een schip met Hendrik de Zeevaarder op de plecht en een heel gevolg van beroemde mensen uit zijn tijd achter hem. Een indrukwekkend monument! Op het voorplein een hele grote windroos.
In de verte zien we de brug van 25 April liggen, gebouwd door dezelfde onderneming als die van de San Fransisco Bay Bridge. Jammer genoeg zie je van hier zijn afmetingen niet zo goed. Ook het Christusbeeld aan de overkant komt, mede door het mindere weer, niet goed tot zijn recht.
Een hapje eten om de verjaardag van Evelien te vieren (ovengerecht van kabeljauw in een sausje onder aardappelpuree), lekker maar eerlijk gezegd is ons eigen eten net zo lekker.
En dan is het hoog tijd om naar de camperplek te rijden, het begint al een beetje donker te worden. Fijn dat we net vanmorgen bij een garage een kapotte koplamp hebben laten vervangen. Bij het laatste daglicht komen we aan in Mafra. Er staan al héél veel campers op de Parking bij Palacio Nacional de Mafra en er komen er nog een paar bij.
Zaterdag 8 juni
The day after.
Om 7 uur opstaan (en dat valt niet mee na 2 dagen stedenbezoek) om naar Sintra te gaan. De rode en gele torens van het Palácio da Pena (1815) en het middeleeuwse Castelo dos Mouros (10e eeuw) hebben we uitgekozen. Het eerste ziet eruit als een kasteel uit het sprookje- van-1001-nacht, het tweede is letterlijk een hoogtepunt. Het ligt op een berg en vandaar heb je een immens weids uitzicht. Vijf over negen staan we bij de bushalte om erachter te komen dat we een half uur te vroeg zijn 🥺. Een oudere dame begint gezellig tegen ons te babbelen en vragen te stellen. Zodra ze merkt dat we haar niet verstaan draait ze de volume knop wat verder open in de hoop dat het beter gaat. Helaas!! De bus brengt ons in razende vaart naar Sintra, 40 min. verderop. We vangen glimpen op van zaterdagse marktjes, scherpe bochten en nauwe straatjes. Zelfs rode stoplichten remmen de snelheid niet af 🫣. Net als we de bus uitstappen begint het te hozen, fijn vooruitzicht! Alle weerapps voorspellen uren regen. Na wat heen en weer gedrentel en wat gediscussieer, wel of niet terug naar de camper, lijkt het wat te minderen om daarna in miezer over te gaan. Eenduidig besluit: We gaan wandelen! Via héél veel treden, allemaal glad door de nog steeds vallende regen, klimmen we voorzichtig zo'n tweehonderd meter hoger. Hier staat een Christelijk kerkje uit de 12e eeuw waar nu een Archeologisch Centrum in gevestigd is. Wat verder rijzen de eerste vestingmuren van het Castelo dos Mouros op. Na een toch wel aanzienlijk entreegeld afgerekend te hebben wandelen we de buitenste vestingmuren en -torens op. Goed dat we geen hoogtevrees hebben, want het gaat daarna steil naar beneden en afrastering is vaak niet aanwezig. Alleen waarschuwingsbordjes, mocht je nog niet tot die conclusie zijn gekomen. Daarentegen is het uitzicht fenomenaal.
De regenjassen verwisselen deze uren regelmatig van plaats, dan weer om onze schouders, dan weer onder het elastiek van de rugzak. Veel andere toeristen hebben niets bij zich, wonderlijk wat je allemaal kan gebruiken om droog te blijven. Verder naar het Palácio da Pena, stukje naar beneden wandelen en dan weer steil naar boven. Tuktuks rijden af en aan (net als minibusjes) en proberen ons te verleiden om in te stappen. Eentje heeft er wel een heel ludieke tekst: "Are you tuking to me?"😂. Jammer, ze hebben geen succes. We hebben besloten om alleen de buitenkant van het Paleis te bekijken, hier valt meer dan genoeg te zien. Nog meer info over het inpandige deel kan ons brein na de afgelopen dagen niet meer aan! We wandelen eromheen, naar boven en naar beneden. De foto's vertellen het verhaal. Via de mooi aangelegde tuin met prachtige planten en een rotsachtig pad wandelen we tevreden terug. Na 13.5 km en 971 hoogtemeters keren we, onder een flauw zonnetje, terug bij de bushalte. Nooit geweten dat we na 12,5km nog konden hardlopen (om op tijd bij de bushalte te staan)! Is het dan ook nog eens toevallig dat het dezelfde bus met idem dito chauffeur is die ons komt oppikken? Het was een superdag, ondanks de wat lastige start. Hoe morgen onze beenspieren aanvoelen is nog even de vraag!
Zondag 9 juni
Het was een latertje gisteravond, want met foto's uitzoeken en Polarsteps bijwerken liepen we een dag achter.
Vandaag staat er maar 1 ding op het programma: de Buddha Eden Garden (Google geeft aan tot 19uur open). Tijd over dus om uit te slapen en te poetsen, hoognodig na die vieze regen met zand van afgelopen dagen. Ook de binnenkant kan wel een doekje gebruiken. Tegen 3 uur hebben we geloosd, de boodschappen voor de komende 3 dagen gehaald en rijden we naar Bombarra.
We komen tegen 5 uur aan en zien dat de tuinen maar tot 6 open zijn.Dat wordt dus in sneltreinvaart erdoorheen.Op het informatiebord opzoeken wat we willen zien, erheen lopen, foto's schieten en door naar het volgende. Boeddha's in alle soorten en maten (van 40cm tot meer dan 10m), de Afrikaanse savanne, het Chinees terracotta leger, moderne kunst, een amfitheater, agapantussen (Afrikaanse lelies), palmen, paradijsvogelbloemen en koikarpers, een grote toegangspoort, een amfitheater en dan nog meer. Gelukkig kunnen we tot ver na zessen rustig door het park lopen. We zijn nog lang niet de laatste bezoekers die vertrekken.
Het park is gemaakt door een (rijke) wijnhandelaar, die een plaats voor vrede en Boeddha's wilde creëren, nadat de Taliban in Afghanistan in 2001 de reusachtige Boeddha's van Bamyan had verwoest.
Een juweeltje in de hoofdkleuren blauw en wit!
Voor wie meer wil lezen over de ontstaansgeschiedenis van de tuinen zie: https://zininportugal.com/2021/04/27/bombarral-vrede-en-kunst-in-buddha-eden/)
Nog een stukje naar het noordwesten rijden en dan eindigt de rit voor vandaag op een mooie CP in Porto de Mós.
Maandag 10 juni
Op 13 mei 1917 verscheen Maria aan drie herderskinderen die in het veld waren in de de buurt van Fátima. Ze zagen een lichtende vrouwenfiguur in een steeneik. Er werd hen door Maria oa verteld dat een gebed een einde zou maken aan WOI. Iedere maand omstreeks deze datum verscheen ze opnieuw, in totaal 6x. De kinderen vertelden dat de Maagd Maria op 13 oktober van dat jaar een wonder zou verrichten "opdat allen geloven". Die dag waren er 70.000 pelgrims bijeen in Fátima. Deze keer hoorde alleen Lucia, 1 van de kinderen, haar. Een paus zou worden vermoord, was de boodschap.
In 1981 is er een aanslag geweest, Johannes Paulus II is beschoten, maar niet overleden. Eén van de kogels is hier verwerkt in de kroon van Maria in de "Kapel van de Verschijningen". Het werd een bedevaartsoord in de loop der tijd, vooral na het bezoek van de paus, begin jaren tachtig.
Deze dag zijn we in de buurt en rijden erheen. Het is vandaag een nationale feestdag, dus maar eens zien wat er allemaal open is. Onderweg passeren we groepen kinderen die in een processie lopen, kruis bij zich en allemaal dezelfde gekleurde petjes of t-shirts aan. Hoe dichter we bij Fátima komen, hoe drukker het wordt. Overal staat politie en veel is afgezet. Er zijn grote parkeerplaatsen, maar alles is stampvol. We rijden door tot we 1,5 km verder een plekje zien in het volgende dorp. We wandelen terug en lopen het terrein op. Wat we dan zien slaat alles.
Een gigantische menigte op het middenterrein, dat 2x zo groot is als het St. Pietersplein in Rome. Een mis in de buitenlucht is bezig. En niet zo maar één!
Navraag leert dat het vandaag een feestdag is waarbij kinderen centraal staan. Het aantal toeschouwers dat er is wordt geschat op 100.000 en het gaat de gehele dag door. Ook 's avonds is er nog een mis en een processie.
De Gregoriaanse zang en rustige muziek bij de viering maken dat het allemaal harmonieus is. Grote tv-schermen hangen er en er is een cameraploeg. Mensen zingen en bidden samen, jong en oud, mannen en vrouwen. Velen zitten op zelf meegebrachte krukjes/klapstoeltjes. We kijken het even aan en besluiten eerst de andere gebouwen te bekijken. Als we tenminste door de menigte kunnen komen.
Het eerst bezoeken we de Basiliek van de Heilige Drievuldigheid (2007), hier is plaats voor bijna 8700 mensen.
Bij de plek van de kaarsenverbranding, ledematen van was worden hier ook geofferd, is het druk. Beloftes worden blijkbaar hiermee vervuld, in dit zeer katholieke deel van Portugal.
Ernaast staat de "Capelinha das Aparições" (Kapel van de Verschijningen, 1919), gebouwd op de plek waar de drie kinderen beweerden de Maagd Maria voor het eerst te hebben gezien.
We bekijken het einde van deze mis wanneer de baar met de beeltenis van Maria wordt weggedragen, onder gezang. Het is best wel overweldigend. Er wordt gezwaaid met witte zakdoekjes en er zijn veel emotionele mensen.
Aan het einde van het grote plein van het Heiligdom staat de Basílica de Nossa Senhora do Rosário. De bouw ervan begon in 1928. Via een omweg komen we erin. Hier liggen de graftombes van de 3 kinderen, inmiddels zijn ze heilig verklaard. Lucia heeft de leeftijd van 97 jaar bereikt. De andere twee zijn een paar jaar na de verschijningen aan de Spaanse Griep overleden.
Blij dat we weer terug kunnen, alhoewel het prachtig is, is het ook weer veel. We besluiten vandaag Tomar te laten voor wat het is.
Straks, na een lange pauze, gaan we weer verder noordwaarts.
Eerst een stuk binnendoor, maar dat schiet niet echt op. Dan maar verder op de N1.
Bij de Romeinse Ruïnes is een cp, een hele rustige. Daar kunnen we vannacht prima slapen.
Het is vandaag de hele dag zwaar bewolkt geweest met zelfs vanmorgen wat miezerregen. De temperatuur tussen de 18 en 20⁰C, magertjes. Komende dagen zal het weer wat warmer worden, heerlijk!
Dinsdag 11 juni
🎵"Ik wil terug naar de Kust"🎵 en dat gaan we doen ook. Costa Nova is de place-to-be voor onze eerste stop. Een kleine 80km over van-alles-wat wegen, begeleid door een lekker zonnetje komen we om half 11 aan. We gaan een stuk fietsen, maar eerst genieten van wat Costa Nova zo bijzonder maakt: de gekleurde vissershuisjes. Allerlei kleuren, vaak gestreept, ziet er heel gezellig (en bijna allemaal ook goed onderhouden) uit. Dit moet natuurlijk op de foto.
Met de fiets eerst naar het strand en de vuurtoren om daarna aan beide zijden langs het Canal de Mira te fietsen.
Om op het strand te komen is er een vlonderweg aangelegd, die ook in het verlengde van het strand doorloopt, prima voor elkaar! De vuurtoren is de meest noordelijke punt van onze route, vandaar rijden we naar de eerste brug om het kanaal over te steken. Het is eb, dus zijn de schelpdierenvissers al weer druk aan het scheppen, ook de ooievaars en plevieren zoeken hun maaltje bij elkaar. Aan de andere oever even zoeken en dan kunnen we verder over een grindpad, waar auto's niet welkom zijn, fietsen naar de volgende brug. We genieten van de zon, wind in de rug, mooi uitzicht over het water en een mooie rustplek.
Bij de volgende brug steken we weer over, rijden een kilometer of wat tegen de wind in, soms over vlonderbruggen en dan weer over een normaal fietspad.
Conclusie als we weer terug zijn: een mooie, afwisselende rit van ruim 22km. Wel veel wind, maar met de zon erbij en zo'n 23 ⁰C lekker om te doen.
Het reisschema geeft nog een lokatie aan voor vandaag, dus opruimen en weer verder. We passeren Aveiro, het Venetië van Portugal. De vrolijk gekleurde bootjes zijn de moliceiros, die wel iets weg hebben van gondels. Onderweg naar Válega nog even brood en avondeten gescoord en dan zien we de Igreja Matriz de Santa Maria de Válega. Een kerk vol met azulejos, van binnen en van buiten. De buitenvoorzijde is meerkleurig (zeg maar veelkleurig) en het tegelwerk aan die zijde is in 1960 gemaakt door de firma “Fábrica Aleluia” uit Aveiro, één van de belangrijkste keramiekfabrieken van Portugal. De uitgebeelde thema's zijn naast de Bijbel, doop, huwelijk en communie. De naam van de firma is ook onderaan op de tableaus te lezen. Wat eigenlijk niet mocht, maar toch gedaan is: één tegelbakker heeft zijn naam (Lima) op een tegel gezet. Na lang zoeken hebben we hem gevonden. De andere buitenzijdes zijn van blauw glazuur. Als we de kerk inlopen is het of we een uitklapprentenboek instappen, één en al grote, kleurige afbeeldingen en ook de glas-in-lood ramen passen in het geheel. Het bijbehorende kerkhof ziet er heel verzorgd uit met veel grote, verse bloemstukken. Eén mevrouw is een kleurrijk bloemstuk in elkaar aan het steken, prachtig.
Even wat rust en eten, paella vanavond, makkelijk en lekker. Afwassen en door naar de parking in Arouca; 38km, volgens Google 49min, een eitje. Maar dan rekenen we dus niet op de Portugese wegen. We hadden het al gehad over de gaten en bulten, slalommen op hoog niveau. Tel daarbij op wegen die mooi zouden zijn als 1-richtingsweg maar het niet zijn en dan ook nog eens zo steil omlaag dat je de gordel nodig hebt om niet voorover uit je stoel te vallen en zo steil omhoog dat je het idee hebt dat je achterover kiept. Het zijn stijgingspercentages van meer dan 20 procent. Een achtbaan is niet spannender dan deze rit🫣.
Heb je alles gehad, dan wordt de weg voor je ineens alleen maar geschikt voor 2m breed en draai je weer zo'n smalle en loeisteile weg op. Gelukkig rollen we daar zonder kleerscheuren doorheen. Helaas op het moment-suprême vergeten te filmen, te spannend 😥!
En dan zie je plots niets meer wegens de zon recht voor je. Net voor weer zo'n scherpe haarspeldbocht. Tenslotte draaien we een grotere weg op en de laatste 8km rollen vlot weg. In totaal 68min over gereden.
De CP is een groene mixed parking van vooral campers en opleggers, lijkt wel rustig. Kunnen we wel gebruiken na zo'n rit.
Woensdag 12 juni
Na het huzarenstukje van gisteren, waar we overigens zonder 1 krasje door zijn gekomen (hulde aan Richard die achter het stuur zat) gaan we vandaag verder de bergen in. Het doel is Geopark Arouca, waar via loopbruggen te bereiken, de derde langste voetgangers hangbrug ter wereld is gebouwd. Er is aan gewerkt van 2018-2021 en is 516 meter lang en hangt 175 meter boven de rivier de Paiva. Om er te komen valt nog niet mee en belanden we weer in een duizelingwekkende afdaling (met camper) naar het startpunt, de parkeerplek dus. Ook deze keer gaat het goed, beneden zien we in eerste instantie 4x4 jeeps staan. Oh jee, komen wij hier straks nog weer uit? Maar wat verder staan ook 2 camperbusjes, gelukkig. Als die er vertrouwen in hebben, wij ook! Eenmaal beneden en na wat meer info, boeken we tickets (via internet) en gaan op pad. Het tijdslot dat we krijgen voor de brug is pas over 2,5 uur maar misschien (omdat het niet druk is) mogen we wat eerder de brug over. Via loopbruggen met heel veel treetjes (ruim 500) komen we bij Ponte 516 Arouca. Gelukkig mogen we met de groep van half twaalf mee. Na uitleg over het bouwproces en hoe te handelen op de brug, (niet vasthouden op de verbindingsstukken want dan worden je handjes afgeklemd, niet gaan zitten of liggen op de brug, want dan worden onmiddellijk de hulpdiensten ingeschakeld) kunnen we op weg. Nog even een korte onderbreking, want een Nederlandse man vraag zijn vriendin ten huwelijk. Hij was eigenlijk van plan op zijn knieën voor haar te gaan op de brug, maar herziet zijn plan na de waarschuwing toch maar snel😂. De brug over is fantastisch. Prachtig uitzicht op de rivier en de omliggende bergen. Het is een stabiele brug en we lopen onder begeleiding (man met het rode shirt) heen en terug. Machtig mooi, iedere keer weer! Het midden van de brug vinden we, het heeft drie ipv vier roosters. Ook in Duitsland en Frankrijk hebben we al over zo'n hangbrug gelopen. Daarna nog verder over de houten loopbruggen voor een uitzichtpunt en weer terug. Het is even spannend of we met onze camper weer goed op de openbare weg komen, want ook deze helling is meer dan 20 procent. In zijn eerste versnelling gaat het goed, langzaam sukkelen we naar boven, wat een opluchting! Er staat iemand om ons de weg op te sturen want komende vanuit het dal heb je totaal geen zicht.
We leggen weer wat kilometers af en eindigen in Lamego. Deze keer houden we Google Maps beter in de gaten en fluiten hem een paar keer terug.
Hier bezoeken we de kerk "Nossa Senhora dos Remédios". Een indrukwekkende dubbele trap met meer dan 600 treden en 9 plateaus, versierd met azulejos en urnen moet je beklimmen om in de kerk te komen. Daar zeggen we geen nee tegen. Het is heel rustig en een toezichthoudster (denken we) loopt rond. We mogen foto's maken en we raken aan de praat. Morgen om 21 uur is er een processie waarin het beeld van de Maagd Maria wordt meegenomen. Zes maanden lang wordt dit op de 13e van de maand gedaan. Daarmee het voorbeeld van Fátima volgend.
De bloemen waarmee twee dames de baar versieren worden zoals altijd geschonken door gelovigen en ze zijn er iets moois van aan het maken. We krijgen van deze dame een soort van bidprentje en een takje gipskruid aangeboden. Het was een fijn gesprek!
Het is niet vroeg meer en we besluiten achter het Heiligdom te overnachten (P4N #129019). Tegen 22.30 uur lopen we nog een keertje naar buiten om de verlichte kerk te zien.
We hebben vandaag omgerekend 90 "gewone" trappen opgelopen. Met onze conditie zit het dus best goed!
Donderdag 13 juni
Donderdag is marktdag in Lamego. Het programma wordt omgegooid om daar even heen te gaan. Het blijkt een grote markt te zijn met echt van alles te koop: van kleding en ondergoed tot vogels en tuinmachines en van pannen tot fruit en groentes. En zeker niet duur. We slagen met van alles en nog wat! Daarna nog snel door de kathedraal heen om er daarna achter te komen dat de portefeuille met papieren niet meer in de tas zit. Gelukkig is hij gevonden bij een kraam waar we even tevoren geweest zijn, dus dat incident krijgt geen staartje, pfff!
Het wordt tijd om verder noordwaarts te gaan, we willen naar het Keltische dorp Briteiros. We rijden door de Dourovallei. 88km moeten we rijden, we vertrekken goed half 1, ruim op tijd om voor 4 uur bij het dorp te zijn, toch? De navigatie geeft echter al 2 uur 20 reistijd aan, in werkelijkheid doen we er 3 uur over en dan komt daar de lunchtijd nog bij. Die Portugese wegen blijven verrassen. De route is wel prachtig met alle wijngaarden op de steile hellingen, met de Douro die er doorheen kronkelt. Ergens doet het wel aan de Moezel denken.
Citânia de Briteiro is ontstaan rond 1000 v Chr en tot aan de middeleeuwen in diverse tijdvakken bewoond. Het meest aanwezig is de Keltische bebouwing. Ze woonden in familiegroepen in een groepje ronde huizen binnen een ommuring. Op een open plek binnen die muren werden de dagelijkse ambachten en klussen uitgevoerd. Er was een groot gebouw (het raadhuis) waarin de vertegenwoordigers van de belangrijkste families vergaderden en in het dorpsbelang beslissingen namen. Het hele dorp was ook versterkt met een dubbele muur en er waren (wsl rituele) warme en koude baden.
Tijdens het rondlopen begint het dorp een beetje voor onze ogen te leven, wel moeilijk om je een voorstelling te maken van hoe het er echt aan toe ging, maar 2 reproducties van de ronde huizen helpen hierbij. Er is ook nog een kruis en begraafplaats uit de 10e of 11e eeuw en een kerkje uit de 19e eeuw. Leuk en de tijd die we hebben is ruim voldoende (2 uur).
Tenslotte nog een supermarkt en een CP vinden. Beide zijn aanwezig we in Póvoa de Lanhoso. De officiële plekken zijn bezet, maar er is nog genoeg ruimte op het andere gedeelte van de parkeerplaats. Na het eten zoeken we naar een plek dichtbij en we vinden een P4N op 400m (#121283). Hier staan we rustig en legaal.
Maak jouw eigen website met JouwWeb