Onze reis in één oogopslag, de onderste foto is een detailkaart van enkel Zwitserland

Vrijdag 30 juli

We nemen dit keer alleen de Ford Transit mee. Zelf aangepast om in te kunnen slapen. Dat reist sneller en met zijn tweetjes hebben we niet zoveel nodig.
Gisteravond vertrokken en deze ochtend hebben we de koffiestop na Basel. Lekker weertje hier!

De autotrein naar Kandersteg is geboekt, zodat we niet teveel tijd kwijt zijn om door de bergen te rijden. Op het treinstel rijden is nog even spannend (heel smal) maar het gaat goed. De trein komt al snel op stoom. Wij blijven lekker zitten en genieten van al het moois om ons heen. Niet al te laat arriveren we op Camping Am Kapellenweg in Saas Grund.

Zaterdag 31 juli

We starten vandaag met een korte wandeling. De Kapellenweg naar Saas Fee duurt maar 45 minuten, maar er staan maar liefst 15 kapelletjes langs het pad, allemaal met een bijbels tafereel. Gebouwd tussen 1708 en 1711. Het pad is rotsachtig, we zijn dan ook blij met onze schoenen met een goed profiel. Helemaal op het einde van de Kapellenweg zien we de grote kapel "Zur Hohen Stiege". Aan de achterkant in de rotsen gebouwd. Van buiten en van binnen erg mooi. Het originele beeld van Christoffel met het kindje Jezus op de arm dateert uit 1747. Daarnaast een verguld altaar met allemaal engeltjes (1695-1709). Achter in de kapel hangt een hele verzameling houten armpjes en beentjes . Ze herinneren aan tal van genezingen. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht op Saas Fee en de gletscher. Voor we dat oude dorpje in wandelen zien we de voorraadschuren met muizenstenen. Dit ter bescherming van de inhoud van de schuurtjes. In het toeristische centrum is het erg druk. Snel erdoorheen om dan weer de natuur in te gaan. En dan ineens zien we een kudde gemzen (we denken eerst nog dat het geiten zijn). Ze zijn aan het eten, drinken en plassen. Plots slaan ze op de vlucht en verdwijnen uit het zicht. Ze zijn geschrokken van schreeuwende kinderen. Voor ons tijd om weer terug te gaan naar de camping.

Zondag 1 augustus

De wandeling van vandaag heet het "Hoogtepad Stafelalp". Het is een mooi bergpad dat onderlangs de Balfrin loopt. Een berg met een hoogte van 3795m tussen Saas Grund en Grätchen. De totale loopafstand is drie uur en een kwartier, het hoogteverschil 660 meter en het hoogste punt ligt op 2197m. Halverwege moeten we de brug over de Schutzbach oversteken. De spieren zijn gisteren los gelopen dus dat moet lukken. Het vertrekpunt is in de nauwe steegjes van Saas Bidermatten, een authentiek dorp. Donkere houten huizen gemaakt van larikshout. Het is zo smal dat je hier niet met een auto kunt rijden. Overigens zien we ze in dit dorp nergens staan. Zouden ze hier wel met een auto kunnen komen? Al snel lopen we op een deel van het hoogtepad naar Grätchen, wat een schitterende panorama's! Jammer dat we niet het hele hoogtepad kunnen lopen, maar dat zou een hele dagtocht vergen met ook nog bovenin een overnachting. Af en toe moeten we wat watertjes oversteken, gelukkig geen probleem want ze zijn niet heel diep. Mooi op tijd bereiken we de hutten van de Stafelalp. Hier hebben we weer een grandioos uitzicht op de Weissmiesgroep: sneeuw op de toppen en Saas Grund, waar we ons bivak hebben opgeslagen diep in het dal. We wandelen wat verder, dicht bij de boomgrens. We zien lariksen en alpendennen, maar ook wolfsmelk. Het is hier een heel geschikte plek om te lunchen. De gletscher die we straks van ver af zagen komt steeds dichterbij. Een waterval kruist ons pad. Hoe moeten we daaroverheen? Het is geen kleintje om even overheen te stappen. Als we dichterbij komen zien we de oplossing: men heeft een tunnelbuis eronder geplaatst. We gaan dus onder de waterval door. Veel onderhoud is er blijkbaar niet gepleegd, want het water gutst aan alle kanten door de wanden heen. Met wat kunst en vliegwerk komen we toch droog aan de andere kant en kunnen we onze weg vervolgen. Even later zijn we bij de brug en steken deze over. Het is vandaag een heerlijke zomerse dag met een staalblauwe lucht. We hebben weer eens geluk. Verderop is een alternatief groepje bezig met zang en dans. Een wat vreemde plek om het hier te doen, maar misschien voelen ze zich hier één met de natuur. De terugweg gaat via het dorpje Seng op 1798 meter hoogte. Ook hier treffen we alles aan in een oude stijl met, zoals gebruikelijk, huizen van hout.

Maandag 2 augustus

Saas Fee wordt het startpunt van deze dag. We gaan de hoogte in. Met de kabelbaan eerst naar de Felskinn en dan door naar de ijsgrot van Allalin. Daarna is het de bedoeling dat we naar de Britannia Hutte lopen, het verste punt voor vandaag. De Felskinn ligt op 2991 meter en is een rotspunt van de Wallis-Alpen. Het is ook het dalstation van de metro Alpin. Halverwege hebben we al prachtige uitzichten. Even uitstappen en snel de truien aan, want het is niet warm op zo'n 3000 meter hoogte. Mooie plaatjes maken is hier niet zo moeilijk. Ons doel ligt nog wat hoger, dus weer terug naar de kabelbaan. Uiteindelijk komen we aan op Klein Allalin op 3500 meter hoogte, zo hoog zijn we nog nooit geweest! Er ligt hier nog heel veel sneeuw en er wordt geskied. Ernaast staat het Panorama-restaurant, waar je al draaiende kunt genieten van een maaltijd. In 24 uur tijds maakt hij een volledige ronde. De grootste ijsgrot ter wereld (5500 vierkante meter) is waar we voor gekomen zijn. Je neemt als het ware een duik in de onderwereld van de Feegletscher. Eerst een 70 meter lange blauwe ijstunnel door. Daarna zien we ijssculpturen (zelfs de Yeti is hier), kunstwerken (geen idee of ze hier dan ook werkelijk gemaakt zijn) en nog veel meer. Richard voelt zich ondertussen ziek worden, krijgt hoofdpijn, wordt misselijk en begint er steeds beroerder uit te zien. Het plan om naar de Britannia hut te lopen moeten we laten varen. Hij lijkt steeds zieker te worden. Het duurt even, maar dan realiseren we ons dat hij wel eens hoogteziekte kan hebben. Hoogteziekte komt voor als je te snel stijgt zonder voldoende te acclimatiseren. Blijkbaar heeft zijn lichaam niet voldoende kans gekregen zich aan deze hoogte aan te passen. Er zit niets anders op dan zo snel mogelijk met de kabelbaan naar beneden. Zodra we een eind gedaald zijn stappen we uit. Richard neemt een uur rust en valt in slaap. Gelukkig voelt hij zich daarna wat beter en kunnen we naar Saas Almagell afdalen. Nog verscheidene keren pauzes en afkoeling gezocht bij het water. Onderweg zien we aparte bomen en paddenstoelen die op stenen lijken. We komen uiteindelijk weer veilig bij de camping terug. Tsjonge wat een avontuur, dit keer helaas niet leuk. Heel blij dat deze ziekte niet nog ergere vormen heeft aangenomen.

Dinsdag 3 augustus

Vanmorgen na het wakker worden voelt Richard zich weer prima. Hij lijkt geen last meer te hebben van de hoogteziekte, gelukkig maar. Wij plannen voor vandaag dan ook weer een wandeling in: Het hoogtepad Almagelleralp naar Kreuzboden ,4 ¾ uur pure looptijd, hoogteverschil 840 m. Het hoogste punt ligt vandaag op 2194 meter. Ruim beneden de 2500 meter, waar hoogteziekte op kan beginnen. Dat willen we niet nog eens meemaken.

De Almagelleralp is vanuit Saas Almagell in 1 1\4 uur goed te bereiken. Hier staat de berghut met zijn mooie rode vensters en de Portjengratgroep op de achtergrond, zo mooi! We zetten ons neer en gebruiken koffie met een lekkere abrikozenpunt. Nu kunnen we er weer even tegenaan.
Saas Almagell in het dal oogt steeds kleiner en de Mattmark Stausee komt in zicht.

Soms is het pad heel smal, maar we blijven de wit\rood\witte vlaggetjes volgen. Boven ons de hoge en steile rotswand van de Weisflue. Diep beneden ons spotten we Saas Grund, net een miniatuurdorp. We zien veelkleurig gesteende en mossen, veel alpenflora bloeit nog steeds. De geitenpaadjes worden af en toe heel smal en ongenaakbaar, maar zo mooi. Fijn om hier weer te wandelen. Voor de veiligheid zien we stalen hekken die in de rotsen zijn geplaatst. Dat het nodig is blijkt uit de grote stenen die erop liggen. Van de laatste restjes sneeuw kunnen we helaas geen sneeuwballen gevecht meer houden, het zijn meer ijsballen! En dan zien we in de verte de kabelbaan van Kreuzboden liggen, daar moeten we naar toe. Eerst nog over een puinhelling en opeens horen we de "bellenkoeien", een mooi geluid.
Eenmaal beneden zijn we ook zo weer terug op de camping. Richard heeft zich vandaag goed gehouden, geen problemen meer gehad.

Woensdag 4 augustus

Vertrekpunt voor vandaag: de Riederalp. Autovrij en op 1925 meter hoogte. We wandelen langs het Riederfurka resataurant en zijn op weg naar de Aletschgletscher. De duur van de tocht is twee uur en drie kwartier. Het aantal hoogtemeters valt mee, maar 370. We passeren een kalkoven, de voorloper van het cement werd hierin gemaakt. De wandeling valt nog niet mee: het is een pittige klim en idem dito afdaling. Maar dan worden we beloond met een uitzicht, zo uniek! Deze meanderende ijsmassa van 82 km² is de grootste gletscher in de Alpen. We dalen nog verder af want we willen met de voeten op het ijs. We dalen en dalen maar het begin van het ijs is nog verrassend ver weg! Verhoudingen lijken ook zoek. Wat eerst kleine bultjes van ijs leken, zijn heuvels van wel twintig meter hoog als je er eenmaal naast staat. En dan het ijs. Het ziet er aan de bovenkant vies uit, veel gruis, zand en stenen. Maar aan de onderkant is het een wondermooi gezicht. Grote, diepe spleten (heel voorzichtig om er niet in te vallen) geven je een inkijkje in de wereld van wit en blauw. Kijk je naar boven dan zie je de ijsberg metershoog de lucht in steken, in allerlei grillige vormen. Imposant en machtig mooi! We blijven lang rondhangen, het is zo gaaf om te zien, maar uiteindelijk moeten we verder. We duiken het Aletschwald in en de wereld wordt langzaam weer groen. Als we achterom kijken zien we de gletscher steeds kleiner worden. Dit gebied is sinds 1993 beschermd, je mag er niets plukken of verzamelen. Jaren geleden heeft een bosbrand hier enorme schade aangericht. Langzaam klimmen we omhoog op weg naar de top van een morenenkam. Het verrast ons dat we hier gestapelde muurtjes tegenkomen. een heel eind lopen we erlangs. Uiteindelijk komen we bij de Blausee, met een weids uitzicht over het Rhônedal en de Walliser Alpen. Natuurlijk lopen er koeien, maar ook grote zwarte stieren. Voorzichtig lopen we er in een boog omheen. Eén van de koeien krijgt een speciale naam van ons: "stofkoe". Deze koe heeft waarschijnlijk last van insecten, want we zien ze een stofbad nemen. De lucht begint te betrekken en regen dreigt, we haasten ons terug naar de Riederalp. Die bereiken we gelukkig droog. Wat later op de dag barst de regenbui los, maar dan hebben we er geen last meer van. Wij zitten inmiddels droog en genieten van een lekker glaasje wijn.

Donderdag 5 augustus

Onze laatste lange wandeldag in Wallis is aangebroken. De week is omgevlogen en ook deze morgen schijnt de zon weer. De wandeling van vandaag start in Blatten (op 1327m) en heeft de naam: Massawaterleiding over historische paden langs de Aletsch. Vijf uur is de aangegeven looptijd en 900 hoogtemeters zijn te bedwingen. Dat wordt nog een hele kluif!

De wandeling gaat hoog boven de Massa (Bissenweg) langs oude waterleidingen, ook wel suonen genoemd. Sommige van deze dateren al van de 12e eeuw.
We wandelen eerst door de Massaschlucht, een diepe kloof waardoor het smeltwater van de Aletschgletsjer naar de Rhône stroomt. Het pad volgt de oude waterleiding “Riederi”, die soms langs loodrechte rotswanden was aangelegd. We passeren een waterval met bekken. Om het allemaal wat te verduidelijken werd er een gootconstructie met steunpilaren en een houten goot opnieuw aangebracht. Het maakt in ieder geval duidelijk dat de hele aanleg een hels karwei moet zijn geweest. Ook is er een tunnel aangelegd om ons zonder gevaar van het mooie uitzicht in het Rhônedal te kunnen laten genieten. De kloof is indrukwekkend, met zeer gewaagde (gerestaureerde) bouwwerken.
Het wandelpad is hier en daar in de rotsen uitgehakt en met kettingen gezekerd en loopt langs bloedstollende afgronden. Het is spectaculair.
Wat verderop stroomt het water in een wat brede goot, het heeft de kleur van melk. Dat betekent dat het boordevol mineralen zit. Brig ligt in het dal en wij zijn op weg naar Oberiederi. Eindelijk zien we dan de Gibidum Stausee, waar de Massaschlucht eindigt. Het duurt nog wel even voor er zijn. Dan volgt er een steile afdaling en aan de andere kant van de dam mogen we weer 249 treden naar boven klimmen. Zo komen we in Brig, het eindpunt voor vandaag. Het was een schitterende, maar wel zware tocht, vooral door de lengte. We hebben het maar mooi geflikt!

Vrijdag 6 augustus

Het zit er weer op. Afscheid nemen van de camping en op weg naar huis. Maar niet voordat we de mooiste barokkerk van Wallis gezien hebben: de Mariakerk van Reckingen. Gebouwd tussen 1743 en 1754. Van buiten is het witgepleisterd en van binnen heeft het rijk bewerkte altaren en veel heiligenbeelden. Beroemd zijn de gestucte en beschilderde plafonds.

Eenmaal buiten hebben we nog zin in een laatste korte wandeling. Ja, ja we hebben nog niet genoeg voetstappen gezet deze week. Het is geen spectaculaire wandeling, maar door een vergissing zou het wel eentje worden die we nooit meer vergeten.
Wat is het geval: halverwege zondert Richard zich even af voor een sanitaire stop. Hij loopt om een afgesloten huis heen. Terwijl ik (Evelien) zit te wachten op een bankje keert hij niet terug. Ik roep nog een paar keer, loop een rondje om het huis, roep weer maar zie geen Richard. Ik wil niet te ver weggaan van het bankje, maar zoeken is ook geen optie, waar te beginnen? Ik wacht een kwartier, nog een kwartier en nog een kwartier. Net op het moment dat ik besluit naar het dal te lopen en hulp te halen, duikt hij op.

Wat blijkt: hij heeft een ander pad genomen aan de zijkant van het huis (er lopen blijkbaar meerdere paden). Hij denkt dat ik alvast doorgelopen ben en rent verder naar beneden. Na een poosje realiseert hij zich dat de afstand tussen ons nooit zover kan zijn. Draait zich om en al roepende zoekt hij weer de weg naar boven. Wat ben ik blij zijn gezicht weer te zien en te ontdekken dat hij verder niets heeft. Brr, dat is weer geen leuk avontuur en had heel anders kunnen aflopen.

Snel keren we terug naar de auto, de rest van de wandeling laten we maar zitten!

Wat we niet overslaan is de Nufenenpas. Heel benieuwd, want we hebben er al wel het een en ander over gelezen. Het zit ons wederom niet mee. Waar beneden de zon nog scheen, overheerst hier de mist. In de grauwe , grijze tinten onderscheiden we wat rotsen en sneeuw. That's it, daar moeten we het dus mee doen. Het afscheid van een zomervakantie!

Rest ons alleen nog naar huis te rijden en dat doen we de volgende dag.