Onze reis in één oogopslag, rechts alleen het gedeelte in de Hunsrück en Saarland

Donderdag 16 juli

Paar uurtjes rijden en dat is wat we deze avond gingen doen. Morgenvroeg de 1e uitdaging: "hoog in de lucht". Na de koffie bij een pompstation bleek het toch iets gecompliceerder. Werkzaamheden aan de weg dwongen ons tot een omleiding. Maar om 23.40 uur zaten de we auto op een meer dan overvolle camperplaats in Mendig bij het Vulkanmuseum Lava-Dome, voor ons een bekende plek. Gelukkig gingen er veel makke schapen in een hok. Morgen de resterende 50 km.

Vrijdag 17 juli

De Geierlay hangbrug, dat was het hoofddoel van vandaag. De langste en spectaculairste voetgangersbrug van Duitsland, 360 meter lang en 100 meter boven het Mörsdorfer Bachtal.  Als je geen hoogtevrees hebt, is dit iets heel bijzonders om mee te maken.

We hadden gelezen, dat we er vroeg moesten zijn om de drukte voor te zijn en dat was gelukt: om 9.20 uur stonden we op de parking. Er was een tocht van bijna 7km die zowel onderdoor als over de langste hangbrug ging. Die gingen we lopen. Een mooie tocht, die een groot stuk de Mörsdorfer Bach volgde daarna onder de  hangende brug doorging en later een mooi uitzicht over diezelfde brug bood. Ondertussen steeds kleine stukjes omhoog en omlaag. Bij de brug aangekomen bleek weer dat het corona-virus nog steeds onder ons is: we moesten een mondkapje op doen😷 en de brug was elk uur maar in 1 richting toegankelijk. Er stonden veiligheidsmensen die in de gaten hielden dat iedereen zich aan de regels hield. Blijkbaar was 15 minuten geleden de andere kant "opengegaan" en dus moesten we 3 kwartier wachten voor we over de brug konden.  Er waren bankjes, maar de voorste moesten vrij blijven voor die mensen die "ziek" aan deze kant arriveerden. En dat gebeurde dus regelmatig. Gelukkig hebben wij beide daar geen last van. De anderhalve meter afstand houden bleek steeds moeilijker, maar uiteindelijk mochten we dan in groepjes van ca 10 personen de brug op. Af en toe behoorlijk wiebelend, maar met een schitterend uitzicht over het dal. Aan de overkant waren we vooral blij, weer van de mensenmenigte af te zijn, wat een drukte. Nog een laatste paar kilometer en na uiteindelijk 9km weer terug bij de camper. Ondanks alle corona-gedoe was het een hele mooie ervaring.

Gegeten en genoten van de welverdiende rust en toen doorgereden naar de Rothenburghütte in Hattgenstein. Daar vonden we een prachtige camperplek bij een uitzichttoren. Na het avondeten maakten we nog een klein wandelingetje over de omwalling en moesten daarbij (natuurlijk) ook even de toren beklimmen en genieten van het mooie uitzicht.

Klik hier voor meer foto's en filmpjes van deze dag

Zaterdag 18 juli

Vanochtend weer vroeg op, want er wachtte een nieuw hoogtepunt. De hoogste berg van de Hunsrück: de Erbeskopf met zijn 816 meter hoogte, gelukkig startten we niet onderaan😏 Om 9.45 uur begonnen we, het was zwaar bewolkt maar niet koud. Er waren heel veel mountainbikers, die op de crossbaan naast de skihelling, over de bulten sprongen. Een mooi gezicht.  Het sculptuur "Windklang" kun je normaal beklimmen. Maar helaas... nu dus vanwege corona effe niet. We volgden een aantal mooie paden en lunchten naast omgevallen bomen, daar waren er op de top genoeg van. Blijkbaar raast hier regelmatig een storm rond. Drie uur later waren we bij de camper terug en na een rustpauze met gebakken eitjes reden we naar het zuiden. Het werd een aantal graden warmer en het zonnetje liet zich steeds vaker zien. We bekeken Burg Kerpen, aten een lekker cheesecake ijsje en zagen weer eens een bruidspaar. Dat leek er elke vakantie bij te gaan horen.

Op de camperplaats voor deze nacht, Hallen- und Freibad Das Blau in Sankt Ingbert, zaten we nog lang buiten met een lekker kopje koffie en met een aangename temperatuur. We sloten de dag af met een welverdiende douche.

Klik hier voor meer foto's van deze dag

Zondag 19 juli

Vroeg beginnen met de wandeling zat er vandaag niet in. Wakker worden viel al niet mee, toen moesten er de nodige voorbereidingen getroffen worden, de camper had nog een uitwisseling van vloeistoffen nodig en tenslotte was er ook nog een omleiding op weg naar het startpunt. Wat een tegenvallers op deze morgen.
Maar om even over half 12 begonnen we dan toch aan de Schlossberg-tour (14,6 km, 5-uurs tocht).
We liepen heerlijk in de schaduw op deze warme dag en de weg begon vrij gemakkelijk door een open bos. Onderweg waren meerdere highlights aangegeven. We liepen over de Stumpe Gipfel, die door de Kelten gebruikt zou zijn.
Het Slot Karlsberg was vanaf 1776 één van de mooiste burchten van Europa. Slechts 15 jaar later werd het platgebrand tijdens de Franse Revolutie. Er restten nu nog een paar vijvers, een ruïne van de Orangerie (80 m lang) en van een volière (Bärenzwinger genaamd!). Bij de eerste vijver (de Karlsbergweiher) vonden we een paar mooi beschilderde Saarsteine. Die konden we natuurlijk niet laten liggen en gaan mee naar huis!
Er stonden veel info-borden in de omgeving, die ons lieten zien hoe uitgebreid en buitengewoon het hof van de hertog er toendertijd moet hebben uitgezien. Blijkbaar was er ook een hele verzameling van exotische dieren, waarvan de apen de hertog nog het meeste aanspraken.
Voorafgaand aan de wandeling zat een echtpaar op de parkeerplaats koffie te drinken. Dit paar zagen we een paar keer vandaag en ondertussen maakten we korte praatjes. Wel gezellig zo.
Tenslotte kwamen we bij de ruïne van Hohenburg. We werden verwelkomd door vele hagedissen die blijkbaar van mensen weinig te duchten hadden. De burcht was ondanks dat het nu een ruïne was nog mooi om even doorheen te lopen, maar we waren echt aan het eind van ons Latijn en het was erg warm op het terrein (zo'n 26 graden en veel zon). We verlieten de Hohenburg dan ook al snel weer en kwamen na nog zo'n anderhalve km lopen om goed half 6 terug bij de camper.

We rustten even uit en reden naar de camperplek een paar kilometer verderop, het P Koi-Kombibad in Homburg. Hier genoten we van een heerlijke couscoussalade.

Klik hier voor meer foto's van deze dag

Maandag 20 juli

Deze ochtend rustig wakker geworden en buiten ontbeten, voor het eerst deze vakantie. Richard bakte broodjes af op de Cadac, voor de lunch.Het zonnetje scheen weer en een mooie dag lonkte. 

Een hele dag nietsdoen is, zoals bekend, niet ons ding, dus zochten we al snel naar een "klein rondje". Die vonden we in Reifenberg: de "Kapellenweg", zo'n twee uurtjes lopen.Na even wat gehannes stond de auto bij het startpunt in de schaduw. Vandaag probeerden we de nieuwe bamboe sokjes uit in de wandelschoenen, eens kijken of daarmee de rode hitte-uitslag wat beperkt kon worden.  

De eerste kilometers liepen we snel weg, een afwisselende tocht via een "tretbecken" en een watervalletje, die vanwege de droogte alleen nog wat druppels liet vallen😂. Opeens sprong er een ree over het pad en bleef verbaasd naar ons kijken. Een foto was snel gemaakt. We lunchten bij het dorps kapelletje waar de tocht naar vernoemd is. Gebouwd ter nagedachtenis aan de slachtoffers van WO I en later ook voor de gevallenen van WO II. De mooie beschilderde binnenmuren konden we niet bekijken. Enkel op zon/feestdagen was het kerkje open. Langs granenvelden, waar de oogst al begonnen was en dan weer het bos in. Opeens "wandelde" er weer een ree langs, niet bang, maar oplettend. Terwijl we nog hierover napraatten renden er voor onze neuzen 2 jonge reeën over het pad en verdwenen vliegensvlug via een wei het bos in, veel te snel voor onze camera. Toch wel bijzonder. Deze tocht doopten we gemakshalve maar om in de "Reeënwandeling".

Dat we op het eind nog wat info lazen over "Rote Waltameisen" en dat deze rode bosmieren ons ook nog aanvielen, mag geen grote rol spelen op deze mooie dag. De rest van de middag namen we onze boekjes ter hand en belanden we in een andere "spannende" wereld. Overigens zijn de wandel sokjes ✔️👌

Na het eten reden we door naar de cp Freizeitanlage Lemberg. Morgen is het dan ook niet zo ver meer naar de volgende wandeling. 

Dinsdag 21 juli

Vanaf Lemberg was het maar een klein stukje rijden naar Dahn, waar we vandaag het Dahner Felsenpfad zouden gaan lopen. Het was wél een 5-uurs tocht (12,5 km, 400 hoogtemeters) en het beloofde weer een warme dag te worden. Dus de wekker maar weer eens op standje vroeg gezet: 7.15 uur.

Zo konden we lekker om 10 uur beginnen en we liepen al na een paar honderd meter omhoog naar de eerste rots: de Büttelfels, een rode zandsteen pukkel met een gat erin, waar je via een trap naar toe kon klimmen. Zagen we meteen hoe hoog we al geklommen waren! We liepen we over smalle, kronkelende en omhoog- en omlaaggaande paadjes steeds weer langs andere rotsformaties o.a de "Bruid en Bruidegom". Met regelmatig mooie panorama's, vooral over Dahn en omgeving. Zo ook de Schillerfelsen, een dubbele rotsformatie die bijna midden in Dahn staat.

We moesten wel een paar keer wat langer rust nemen om de opkomende migraine van Richard onder controle te kunnen houden, maar het lukte uiteindelijk zonder veel problemen.

Onderweg wilden we nog een ijsje scoren, maar helaas was de enige horeca-gelegenheid gesloten. Ons eigen fruit, salade, ei en brood met als toetje een koek smaakte echter ook goed en we hebben dus geen honger hoeven lijden. Bij de Rothsteigbrunnen konden we ons nog even opfrissen met heerlijk koel water.

Om half 6 weer terug bij de camper en bleek het binnen bijna 36 graden te zijn. We reden dus snel naar een parkeerplaats met schaduw om af te koelen. Daar konden we lekker bijkomen en ook het eten (gele-rijstsalade) klaarmaken.  We aten en overnachtten uiteindelijk weer in Lemberg, op dezelfde plek.

Klik hier voor meer foto's en filmpjes van deze dag

Woensdag 22 juli

Toch nog....op de valreep! De hele week was het een vraagteken, maar we sliepen deze nacht in "La Douce France", in Wissembourg. In deze grensstreek van Duitsland was geen camperplaats te bekennen, dus weken we uit naar Frankrijk. Het begon eigenlijk vanmorgen al met hindernissen. Vannacht niet zo goed geslapen en de vermoeidheid van gisteren nog behoorlijk in de benen. We besloten de kastelenwandeling één dag uit te stellen. Vandaag een beetje sightseeing en uitrusten. Plannetje gemaakt en op weg. Eerst naar een sluisje in het bos dat in het verleden gebouwd werd om hout via het Triftkanaal te kunnen vervoeren.

Van daaruit zouden we verder, maar de weg was opgebroken. Dan maar terug en naar Donsieders met sculpturen, mooi dorpsplein en toren met klokkenspel. Het viel allemaal wat tegen en het was me toch warm....😓😎!! Lange rust-/slaappauze ingelast om daarna de burgruïne Gräfenstein te bezoeken. Dat was een goede zet! Mooie ruïne met een spannende, donkere beklimming van de toren. Wat een uitzicht over het Pfälzerwald. Vervolgens een supermarkt opgezocht voor de broodnodige inwendige mens en toen kwam het laatste addertje onder het gras vandaan voor deze dag: op de camperplaats konden we vuil water en wc lozen , maar vers water innemen was een te grote horde (pasje kopen, opladen, beetje water voor minimaal 5,50 euro). 

Dat wordt vanavond en vannacht iedere druppel water met verstand gebruiken. Desnoods morgen vroeg wassen met nog te kopen mineraalwater uit de winkel. Of met Duitse wijn, daar hebben we voldoende van.... 😂.

De camperplaats op de Parking, bij het openlucht zwembad in Wissembourg.

Donderdag 23 juli

Vanmorgen was de zin om te gaan wandelen weer helemaal terug. We hadden nog steeds drinkwater in de tank, dus direct door naar Nothweiler. We konden onder de bomen parkeren. Onze tocht begon bij de St. Anna Kapel en dan langs 4 burchtruïnes, 3 ervan in Frankrijk: Weglenburg, de enige Duitse burcht, was meteen de hoogste burchtruïne van de Pfalz (572 hm). Toen we daar aankwamen hadden we meteen ruim de helft van het totaal aantal hoogtemeters geklommen. De rest was dus "een stukje taart". Wegens restauratie-werkzaamheden konden we deze burcht niet beklimmen. We kwamen onderweg steeds meer wandelaars tegen. Vanaf Weglenburg zaten we al snel op de grens met Frankrijk, een prima plek voor een eerste stop, bij de Kaiser Wilhelm Stein. Wel even schrikken trouwens, toen bleek dat ATB-ers ook van dit pad gebruik maakten: er kwam er 1 met flinke snelheid achter langs Richard gereden en was in no-time weer uit het zicht! 

Daarna liepen we steeds een stuk naar beneden en naar boven voor de volgende burcht. De 2e was de Hohenburg, begin 13e eeuw en uiteindelijk in 1680 door de Fransen definitief verwoest. Vanaf de top, met een mooi uitzicht,  zien we de volgende ruïne al liggen. En dat is Loewenstein, (eind 12e eeuw). Door verwaarlozing werd het een roofriddersnest en in 1386 verwoest. Fleckenstein zien we ook al liggen.

Bij Fleckenstein was het zo druk (en commercieel), dat we die alleen van afstand bekeken hebben. IJsjes verkochten ze er gelukkig ook en ons oog viel op wel heel bijzondere: met witte chocolade, rode stukjes bosvruchten,  pannacotta en bosvruchtensaus😋. We smulden ervan met uitzicht op de koeien, die ook al bijzonder waren: vrij klein en deels gevlekt en deels gestippeld, de ruggegraat bijna helemaal wit. Anderen waren meer gemengd van kleur bruin, zwart of blauw. In onze ogen zouden het wel Normandische koeien kunnen zijn. We moesten nog een klein stukje lopen langs een Frans-Duitse speeltuin in ridderstijl en een bosuitspanning en daarna daalde éindelijk de rust weer over de laatste paar km. De camper bleek aangenaam koel: nog geen 26 graden. Een plan de campagne gemaakt en daarna op weg naar Homburg. 

Door omleidingen en files kwamen we uiteindelijk in Waldfischbach-Burgalben (In den Bruchwiesen) uit. Daar konden we dan onze watertank toch weer vullen. De camperplek werd blijkbaar (in deze coronatijd) ook als open-air-disco gebruikt, maar de jongeren gaven ons weinig last.

Klik hier voor meer foto's en filmpjes van deze dag

Vrijdag 24 juli

Vandaag zo'n dag die onvermijdelijk elke vakantie weer op het menu stond: beginnen aan de terugreis. Wel stonden er nog een tweetal bezienswaardigheden op ons lijstje, maar eerst een stuk rijden. De Skulpturenstrasse in de buurt van Sankt Wendel was de eerste. Tientallen beelden van 17 kunstenaars uit zeven landen. Sommige lastig om te zien wat ze betekenden, we lieten er onze eigen fantasie maar op los. Het beeld Voet en Nike, (nee, niet die van de schoenen! maar van de Griekse godin van de overwinning), waren misschien nog wel de leukste en makkelijkste! Nog wel een beschilderde steen gevonden. Deze lieten we liggen, we hebben er maar een foto van gemaakt. Ons tuintafeltje werd anders wel erg vol.

Lekker reisweertje, een zonnetje en wij gingen verder. Honderd kilometer verderop arriveerden we in Oberwesel, een klein wijnstadje aan een ronding in de Rijn. Hier konden we overnachten aan de Rijnoever en we besloten deze mogelijkheid meteen maar te omarmen. Eindpunt voor vandaag dus. Nog wat later in de middag maakten we een stadsmuur-rondgang. We gingen over de oude weergangen en we beklommen enkele torens. We kregen zo een beetje inzicht wat deze stadsmuur voor de vroegere inwoners had betekend. Niet alleen bescherming bij overvallen, maar ook bij hoog water en ijsgang. Totale lengte 2.5 km, de muren waren tussen de 8 en 16 meter hoog en telden 22 torens. Nog 16 torens over en zelfs daar waren we nog een paar uurtjes aardig zoet mee geweest. Enkele van deze torens zijn omgebouwd tot woonhuizen. We zagen zelfs een oude weg waar de karren van vroeger hun sporen hadden achtergelaten in het wegdek. Zelfs Salvador Dalí had in dit stadje aanhangers😂🎨🖌️. Benieuwd of we deze nacht goed slapen. De Rijn kabbelde rustig met nog een enkele voorbij varende boot en zal geen problemen opleveren. Echter aan twee kanten raasden regelmatig treinen langs ons en een vrij drukke weg was niet ver. Op de kade waren ook nog wat (jonge) mensen aan het flaneren, gezellig kletsend. We hoopten dat dat, net als het daglicht, heel zachtjes uitdoofd 🌅.

Klik hier voor meer foto's en filmpje van deze dag

Zaterdag 25 juli

Tja, wat moet je zeggen over het begin van de dag als je positief wilt blijven? We hoefden volgens de TomTom maar een half uur te rijden om de prachtige wandeling van de Ehrbachsklamm te kunnen gaan lopen. Toen we er echter bijna waren bleek het laatste stuk te laag voor de camper. Dus terug en 20 km omrijden via de Moezel. Helaas..... dit leverde wéér een te lage weg op. Toen maar een andere wandeling gezocht en gevonden. Het positieve? Nog even sightseeing bij de altijd weer mooie Moezel gedaan.

We liepen een wandelingetje rond Morshausen met een extra stuk naar een uitzichtspunt op de Ehrburg. Een vrij lichte wandeling met zeer mooie uitzichten (Eifel, Hunsrück) en we genoten ook van de rust om ons heen. We kwamen langs een dubbel kruis, daar neergezet na de 30-jarige oorlog tegen Zweden (1618 - 1648), door een oud-strijder wiens vrouw en dochter lafhartig verkracht en vermoord waren door Zweedse soldaten. Verderop stond een ijzeren ezel te pronken, dat had iets met het dorp te maken, maar we zijn er niet achter gekomen wàt dan🤔. Ook zagen we een wel erg kleine genieter van het uitzicht op één van de banken langs het pad. Uiteindelijk met een voldaan gevoel de tocht en daarmee de wandel tiendaagse afgesloten.

Daarna nog een stuk rijden en maar kijken of we ons doel zouden halen: Moers. Met een tussenstop om de bijna lege tank te vullen en nog één om te eten lukte het ons om iets na 21 uur te arriveren op de Wohnmobilstellplatz in bovengenoemde plaats. Nog even gedoe met kaartjes, die we moesten halen bij het zwembad. Maar de slagboom ging uiteindelijk open en toen konden we eindelijk aan de koffie en onder de douche.

Zondag 26 juli

We kunnen het lang of kort maken, het zit er weer op! Op de terugreis bij broer en schoonzus koffie gedronken met een heerlijke appelflap. Het nieuwe huis bekeken, bijgepraat en daarna de laatste kilometers naar huis afgelegd. Het was een korte, maar mooie vakantie.