Onze reis in één oogopslag 

Donderdag 28 juli

Parking Bookoltlaan in Losser, waar we vaker gestaan hebben, wordt onze overnachtingsplek. Onderweg nog even spannend of de boeren niet weer opnieuw blokkades opgeworpen hebben (stikstofproblematiek), maar nee. Gelukkig dat valt dan weer mee. Wel steekt er een grote ree vlak voor onze camper de weg over. Dat is schrikken!
Eenmaal op de CP vallen er binnen een kwartier drie eikels op ons camperdak. Dat belooft geen ontspannen nacht, dus verplaatsen we de camper naar een plekje zonder bomen. Even voor half twaalf kunnen de "luikjes" dicht.

Vrijdag 29 juli

Tik, tik, tik ..ja hoor, het miezert. Weersvoorspelling is: droog voor de rest van de dag. Dus na alle ochtendrituelen op weg naar de Dörenther Klippen, één van de zeven Teutoschleifen. De camperplaats Sommerrodelbahn in Ibbenbüren komt weer goed van pas. Op 900 meter afstand vanaf hier begint de wandeling. Na zo'n twee kilometer zien we het "Ehrenfriedhof". Amerikaanse soldaten staken op 3 april 1945 de klippen over en het kwam hier tot heftige gevechten.

Verderop lunchen we. Het is gelukkig even droog, na wat gespetter de eerste kilometers. We bereiken Brochterbeckblick, een grote vlakke rots, met een mooi uitzichtspunt. Daarna gaat het steil omhoog tot aan de Dreikaiserstuhl. Weer zo'n plek om even stil te staan. Een enorme rotspartij met drie punten. Aan de andere kant wordt er gekletterd; knap die mennekes (deze keer) die als vliegjes zich tegen de rotsen omhoog werken. Af en toe komt er toch weer wat hemelwater naar beneden en pakken we de paraplu erbij. 

Langzamerhand bereiken we het hoogtepunt van de tocht: de Dörenther Klippen, over zo'n vier kilometer verspreid. Grillige zandsteenrotsen, die op sommige plekken wel 20 meter hoog zijn. Indrukwekkend! Bij de rots Plisseetal klimmen we naar boven via een trap met hoge treden om boven van het uitzicht te genieten. Wat verderop bij de Almhütte trakteren we onszelf op een ijsje. Daarna op zoek naar de bekendste rotsformatie: Hockendes Weib (hurkende vrouw). Als je vanuit de juiste richting kijkt, lijkt het inderdaad net alsof er een dame tussen de heuvels hurkt (beetje fantasie is wel nodig).

De sage die hierbij hoort:

Eeuwen geleden zouden overstromingen van de zee nog tot hier hebben gereikt. Een vrouw die hier woonde, wilde haar kinderen van een overstroming redden en zou gehurkt in het water zijn gaan zitten met de kinderen op haar schouders. De kinderen overleefden de overstroming, maar de vrouw werd versteend.

Er zijn nog meer mooie rotsformaties te bekijken en dan is het tijd voor het laatste stukje terug. Met 11,4 km op de GeoTracker en 317 hoogtemeters kunnen we weer een mooie wandeling toevoegen aan onze lijst. Vermeldinswaard: de klippen zijn ook voor niet wandelaars makkelijk te bereiken.

Bij de camper staat de sangria koel en daarna wordt het tijd voor wat steviger kost. Het zonnetje is inmiddels gaan schijnen (22⁰C) en we blijven hier fijn staan vannacht.

Zaterdag 30 juli

Wat een rust weer vannacht (en donker!), een prachtplekje. En nog zon ook bij het opstaan! Vandaag gaan we de tweede ronde in het Teutoburgerwoud lopen. De "Canyon-Blick" van 10, 4 km (283 hoogtemeters) bij Lengerich.

Om naar het begin van de ronde te lopen moeten we een klein weggetje aflopen en hier worden onze Nederlandse boeren gekopieerd: de weg is geblokkeerd met houtsnippers. We kunnen er gelukkig omheen en komen bij de Friedhofskapelle aan. Een sfeervolle kapel uit 1925.

De weg gaat direct stevig omhoog de Lengericherberg op en daalt daarna geleidelijk. Bos, akker en weide wisselen af zodat we telkens andere uitzichten hebben. De Leedenerberg volgt met een smal, overwoekerd pad. Er liggen op een paar plekken ook omgevallen boomstammen over de weg. Een uitdagende weg dus. Bovenaan staan de resten van het "Lusthäuschen". Dit voormalige schuilhutje werd zo genoemd vanwege de plaatselijke pastoor die hier op zaterdag, tijdens zijn "lustwandelingen", de preek voor de zondag schreef.

We hebben in ieder geval een mooi uitzicht met een stralende zon. De zon schijnt ook vaak aan de achterkant van de wolken, maar dat zorgt ervoor dat het heerlijk wandelweer is. 

Na nog 2 klimmen komen we aan de Canyon van Lengerich. Blijkbaar een geliefd fotopunt, want we staan er zeker niet alleen. De 400 jaar geleden begonnen kalksteen-afgraving is nu een natuurgebied met een diepe kloof en een langgerekt meer. Erg mooi en een selfie waard. Tenslotte lopen we nog door het Skulpturpark (de beelden gaan onze verbeelding een beetje te boven) en de route eindigt in de Hortensia-tuin, op de plaats van het oude kerkhof.

De camper staat inmiddels in de schaduw en kan met ramen open afkoelen, terwijl wij de wielrensters door de Vogezen zien racen (op onze mobiel) en ook maar hier eten.

Daarna boodschappen halen en naar de camperplaats "Hasebad" in Bramsche rijden om te overnachten. Voor de eerste nacht dit weekend niet alleen.

Zondag 31 juli

Het zonnetje staat deze ochtend al lang en breed te schijnen als we wakker worden. De toeristen info (in het Tuchmacher museum) wordt ons 1e doel. We willen de Bramgau route verder afrijden (vervolg op juli 2021) maar hebben niet zoveel info. Dat verandert na het vvv-bezoek: een tas vol. Een wandelingetje door het plaatsje Bramsche wordt het eerste feit. Het museum, de varkensbronnen, St. Martinskirche en een klokkenspel zijn de meest interessante bezienswaardigheden. 

Na de lunch een rustpauze, die een beetje uitloopt. Plan voor de rest van de middag ingepland en op weg naar het Ehrenmal, een 1e WO gedenkteken en uitkijktoren. In Achmer staat een Heimathaus (incl. bakhuis) met een openbare pluktuin en bij Ueffeln ligt het best bewaarde hunebed van het Osnabrücker Land.

De regen bezorgt ons deze middag wel wat oponthoud, maar gelukkig wordt het iedere keer weer redelijk snel droog. Voltlage wordt het laatste plaatsje op de route. De barokke kerk bewaren we tot de volgende keer. De dieseltank gooien we hier vol, want we blijven zuinige Nederlanders. En daarna op weg naar huis.