Zaterdag 1 juli
Ondanks de wat vreemde slaapplek hadden we heerlijk geslapen en tegen 9 uur weer op weg naar het Noorden. Het plan was via de folly Penshaw Monument en het kunstwerk the Angel of the North te rijden naar Almwick Castle, bekend als Zweinstein uit de Harry Potter films.
Te beginnen bij het begin. Officieel heet deze folly: The Earl of Durham’s Monument. Een blijvende herinnering aan John Georg Lambton (1792-1840), de 1e graaf van Durham. In 1844 werd op Penshaw Hill (136 m) de 1e steen van het monument gelegd. De mensen uit de buurt beseften pas maanden later dat de ooit beboste heuvel drastisch veranderde. Lambtons vrienden en bewonderaars brachten geld bijeen en architecten reisden naar Athene om de tempel van Hephaestus op te meten. Eenmaal weer terug werd de Dorische tempel op halve grootte nagebouwd: 30m lang, 16m breed en 20m hoog.
In één van de zuilen zit een deurtje met erachter een wenteltrap naar boven. In 1926 werd dit poortje afgesloten nadat een spelende jongen van 15 van de zuil was gevallen en de 20 meter val niet overleefde. In 1978 leek het even over te zijn met het monument. De mijnbouw had met zijn vele schachten de hele heuvel instabiel gemaakt.
Het monument is steen voor steen afgebroken en met een nieuwe fundering weer opgebouwd. Wat een verhaal!
Het kunstwerk Angel of the North (1998) is geplaatst vlakbij een voormalige mijn. De kosten waren 800.000 pond, het beeld heeft een hoogte van 20m, de vleugelwijdte is 54m (groter dan een Boeing 757) en het is gemaakt van 200 ton Cortenstaal. De fundering is 20 meter diep en 150 ton, deze constructie kan windsnelheden tot 160 kilometer per uur doorstaan. Hier reden we in verband met de tijd alleen maar langs, maar het was indrukwekkend genoeg.
Goed 12.30 uur waren we bij Alnwick Castle, gebouwd in de 14e eeuw. Een prachtig kasteel, dat ook nog 6 maanden per jaar bewoond wordt door de Duke of Northumberland. Het is het na Windsor Castle het grootste bewoonde kasteel in de UK.
We konden aan 2 rondleidingen deelnemen waarbij we meer te weten kwamen over de in diverse films en series gebruikte locaties van het kasteel (o.a. Downtown Abbey, Blackadder, Elisabeth en natuurlijk Harry Potter) en over de eigenaars en de inrichting van de statiekamers van het kasteel. Zeer enthousiaste vertellers hielden onze aandacht goed vast. Er waren zelfs workshops waar je les kreeg in toverstaf en toverspreuken. We zagen heel veel bekende plekken uit de film. Heel erg gaaf!
Daarna nog even lekker door het kasteel gestruind, het Fusiliersmuseum bekeken en naar een reusachtige boomhut gelopen. Ook de Leeuwenbrug, waar een leeuw met een gestrekte staart op staat is apart. Niemand, zelfs de kasteeleigenaren niet, weet wat de reden van die uitgestrekte staart is.
Moe maar voldaan reden we daarna naar de boerencamping Coal Houses Farm waar we in een weiland (alweer!) tot rust konden komen.
Zondag 2 juli
Wat was het lang licht vannacht! Zo ver naar het noorden zaten we al blijkbaar. In deze tijd van het jaar is het hier maar ongeveer drie uur per nacht helemaal donker.
En vandaag gingen we nog een stukje verder: het meest noordelijke punt van deze reis was Holy Island. Voordat we daarnaartoe gingen maakten we eerst nog een leuk wandelingetje vanuit Craster naar Dunstanburgh Castle (er lagen hier veel netten voor de krabvangst). Aangezien er geen weg meer heen leidde kostte het een beetje inspanning om er te komen. Het Castle heeft zich met de eeuwen aangepast aan het klif. Deze klif loopt langzaam af zodat het lijkt of het kasteel ervan af glijdt.
In 1313 begon de graaf van Lancaster hier met de bouw van een nieuwe burcht. In die dagen de grootste versterkte vesting van Noord-Engeland en bedoeld om de Schotten buiten de deur te houden.
Er was maar 1 manier om de burcht in te nemen; via de hoofdingang. Muren waren zo hoog en kliffen zo steil dat elke poging gedoemd was te mislukken. Echter in 1462, tijdens de War of the Roses, stond er een leger van tienduizend man sterk voor de poort. Er is geen druppel bloed gevloeid: de inwoners werden uitgehongerd! Op Kerstavond 1462, na een maand belegering en nadat de mannen in het kasteel zelfs hun paarden hadden opgegeten, gaven ze zich over.
In Bamburgh liepen we langs Bamburgh Castle en bezochten we het kleine museum van Grace Darling.
Zij is geboren in Bamburgh in 1815, haar vader was vuurtorenwachter op Longstone.
Op 5 September 1838 slaat het stoomschip "Forfarshire" stuk op de kliffen ten westen van Longstone en breekt in tweeën. Grace Darling ziet vanuit haar raam het stoomschip en (samen met haar vader) besluit ze in hun roeiboot de opvarenden te gaan redden. De reddingsboten varen niet uit ivm het slechte weer. Het lukt haar om 9 schipbreukelingen te redden en ze wordt dan ook gezien als een heldin. In oktober 1842, vier jaar na haar beroemde reddingsactie, sterft Grace Darling aan tuberculose. Er wordt geld ingezameld voor een monument voor deze heldin. Zelfs Koningin Victoria van Engeland stuurt £20,--. Twee jaar later wordt er ter nagedachtenis een monument opgericht in St. Aidan's Churchyard. Dit monument kijkt uit over de zee.
Door de jaren heen groeide de legende van Grace Darling. Zij werd het model voor de Victoriaanse vrouw en ook in het hedendaagse Engeland staat ze nog synoniem voor dappere vrouw.
Lindisfarne (Gaelisch: Le'n Dis fearann: Land met God) is een getijden-eiland en de naam van een klooster en kasteel op dit eiland. Lindisfarne wordt ook wel "Holy Island" (heilig eiland) genoemd. Het eiland, dat 160 inwoners heeft, is verbonden met Northumberland door een dam die bij vloed onder water loopt.
Dat werd dus de getijdentabellen goed in de gaten houden! Gelukkig stonden er overal waarschuwingsborden, maar het bleef natuurlijk je eigen verantwoordelijkheid. Toen we arriveerden was de weg naar Holy Island berijdbaar. We zagen de weg in een vrij droge vlakte liggen, met hier en daar een klein plasje. Het was eb. Benieuwd hoe dat later zou gaan worden; mochten we te laat komen dan konden we altijd nog overnachten op het eiland.
Een kort stukje geschiedenis:
"Koning Oswald van Northumberland bekeerde zich in de 7de eeuw tot het christendom en liet de monnik Aidan op Lindisfarne een abdij bouwen om van daar zijn koninkrijk te onderhouden. Aidan werd de 1e bisschop van Northumberland. De 6e was een zekere Cuthbert. Die stierf in 687. Toen de monniken elf jaar later zijn lichaam opgroeven, bleek het nog intact. Dat zette hen ertoe aan de zogenaamde Lindisfarne Gospels te maken: één van de prachtigste vroegmiddeleeuwse kunstwerken ter wereld. Lindisfarne Island werd Holy Island en een drukbezocht bedevaartsoord. Toen in 793 de Vikingen Holy Island onder de voet liepen, vluchtten de monniken met het lichaam van Cuthbert. Na 200 jaar begroeven ze hem op een heuvel nabij de rivier Wear. Op die plek staat vandaag Durham Cathedral".
Op het eiland maakten we een mooie rondwandeling. We zagen de redelijk intact gebleven westelijke poort van de abdij en een beeld van de monnik Aidan. Ook een boog van het kruisboog-gewelf was nog intact. Hier werd het bewijs gevonden dat Durham Cathedral door dezelfde monniken werd gebouwd als deze abdij. We passeerden St. Mary's church en St. Cuthbert’s eiland waar de heilige zich zo nu en dan voor bezinning terugtrok. Er was een uitkijktoren en binnen werd een stuk geschiedenis verteld. Verderop lag Lindisfarne Castle op een steile klif, een 16e-eeuws kasteel dat in het begin van de twintigste eeuw werd gerestaureerd. Aan het steigerwerk te zien was men op dit moment weer met renovatiewerkzaamheden bezig. De kalkovens op het eiland zijn al lang geleden stilgelegd. Het was erg winderig. Gelukkig zagen we ook de zon af en toe nog, alleen op het laatste stukje begon het wat te regenen.
Twee uur voor het vloed zou zijn (het water komt 2 meter hoog), reden we weer terug naar het vasteland. Onder heel andere omstandigheden. Het water klotste al tegen de kant van de weg aan. We passeerden de “idiot’s box”. Deze staat hoog en droog. Als je te laat bent, kan je hier via de telefoon contact zoeken. De reddingshelikopter is dan snel ter plaatse. Van deze telefoon wordt jaarlijks nog verscheidene keren gebruik gemaakt. Je auto kun je afschrijven, want die verdwijnt onder water!
We reden terug naar ons vorige overnachtingsadres en om 19 uur kwamen we erg vermoeid terug op de camping.
Maandag 3 juli
Vannacht weer heerlijk geslapen en deze keer ook geen last van de wind gehad. We stonden op een beschut veldje. Vanmorgen nog even de noodzakelijke dingen gedaan en om kwart over 11 waren we weer onderweg.
Vandaag was het plan om de Hadrian's Wall te ontdekken, te beginnen bij een brug met de resten van een Romeinse brug in Chollerford. Iets verder op de route zagen we ruïnes van een Romeins kamp, het Housesteads Fort. Deze bezochten we niet. Daarna was het plan om langs de oude muur lopen. Het mooiste stuk lag tussen Steel Rigg Car Park en Hot Bank Farm, dus de keuze van waar te lopen was snel gemaakt.
In 122 gaf de Romeinse keizer Hadrianus (76-138) de opdracht tot het bouwen van een muur, die tot doel had de Schotten en ander gespuis buiten te houden, 117 km lang werd hij. Om de muur te kunnen bouwen deed Hadrianus een beroep op 25.000 soldaten. Het bouwwerk volgde de natuurlijke glooiingen van het landschap om een optimale bescherming te kunnen bieden. Op sommige plaatsen was de muur 5 m hoog en breed genoeg om er een paard met wagen op te laten rijden. Naarmate de werkzaamheden vorderden werd de muur lager en smaller: het geld raakte op! Driehonderd jaar lang was deze muur de noordelijkste grens van het Romeinse Rijk. Vanaf het begin van de vijfde eeuw raakte hij in verval. De muur staat nu op de lijst Werelderfgoed van de Unesco.
We liepen ongeveer 2,5 uur. Eerst met uitzicht op en toen direct naast de muur. De muur was nog erg goed intact, imponerend. Ook de uitzichten waren grandioos. Kortom, weer een geslaagde tocht.
We reden verder naar het Walltown Country Park, een ander gedeelte van de Wall, en rustten en aten daar eerst (het was inmiddels al over zessen). Na de afwas liepen we naar boven naar het uitzichtpunt. Vroeger stond hier een toren, de omtrek is nog steeds zichtbaar. Hier is de muur nog maar een paar meter hoog en ook niet meer zo breed. Boven ontmoetten we een picknickend paartje uit Hexham waar we nog even gezellig mee kletsten. We liepen terug en zagen het Quarry Lake. Daarna was het hoog tijd voor een kop koffie en te vertrekken naar Carlisle.
We kwamen om 22.45 uur aan en konden nog net tanken. De parkeerplaats bleek gratis te zijn tot de volgende ochtend half 9. Nog een wijntje en foto's uitzoeken en daarna naar bed.
Dinsdag 4 juli
Vannacht wat onrustig geslapen door passerende treinen en regen. Om half 8 ging de wekker, want een uur later moesten we van het terrein af zijn. Voor het ontbijt nog boodschappen doen, dus eerst naar de supermarkt. Na het eten bleek de regen ons vandaag niet te verlaten en we besloten onze wandelingen in het Lake District om te zetten in een bezoek aan het potloodmuseum in Keswick. Hier werd rond 1500 grafiet gevonden, dat schaapherders gebruikten om hun schapen te merken. Zo'n 60 jaar later werd het in heel Europa al gebruikt door kunstenaars om mee te tekenen. Hele families waren er druk mee, grafiet in kleine plakjes zagen en tussen fijne plankjes lijmen. Het brak niet en je handen bleven schoon: het potlood was geboren!
In 1832 startte deze potloodfabriek die Derwent genoemd werd, naar het Derwent Water (een meer ten zuiden van de stad). Een paar wetenswaardigheden: "Zwarte markt" komt van het smokkelen van grafiet, het grootste potlood meet bijna 8 meter en is 446 kg zwaar. In de fabriek worden 60 miljoen potloden per jaar gemaakt in 120 kleuren. Er werden zelfs oorlogspotloden gemaakt, waarin een kaart en een kompas waren verstopt. Bij binnenkomst kreeg je een gratis potlood en kon je ook allerlei potloden uitproberen met advies erbij. Mensen zaten er kunstwerkjes te tekenen en te kleuren, wat een leuk museum. We verlieten het met een blik potloden in onze tas.
Na het museum reden we nog naar Castlerigg om een stone circle te bekijken van ca 4500 jr geleden. Oorspronkelijk 42 rechtopstaande stenen (nu nog 38) in een cirkel met een doorsnede van 30 meter. Tussen de stenen werd waarschijnlijk vee verhandeld, huwelijken gesloten, bijeenkomsten gehouden en het was een instrument om seizoenen en tijd te berekenen.Erg mooi gelegen tussen de bergen, jammer van de regen die maar bleef vallen. De cirkel is één van de oudste archeologische monumenten van Engeland.
Via Windermere stad en meer reden we een groene route met mooie uitzichten tussen de regeldruppels door (zie het filmpje). Uiteindelijk kwamen we in Kendal waar we bij de Plumgarths Farm shop overnachtten.
Woensdag 5 juli
Vanmorgen op tijd opgestaan en heerlijke eieren met bacon gegeten. Daarna nog verse broodjes bij de "echte" warme bakker gehaald (er werd zelfs nog gebakken) en toen konden we vertrekken.
We reden eerst naar de watervallen van Aysgarth (de buttertups in Thwaite overgeslagen, want die vonden we niet). Na het parkeergeld betaald te hebben konden we de 3 watervallen van de Ure gaan bekijken. De watervallen zijn het meest imposant als het veel geregend heeft, dus we hadden wat dat betreft geluk. Leuke plaats ook om te bezoeken en bij het Visitor Centre kun je nog meer wandelingen ophalen. Daarna wilden we een wandeling door de Dales maken, maar helaas was de weg er naar toe niet voor de camper toegankelijk.
Na een rustpauze reden we dan maar naar ons laatste doel van vandaag: Brimham Rocks bij Summerbridge. De weg naar de Rocks bleek niet bepaald een snelweg te zijn: erg smal met veel heggen, muurtjes en onoverzichtelijke bochten die ook nog eens flink op en neer ging. Uiteindelijk kwamen we veilig aan op het parkeerterrein en deze keer mochten we 6 pond betalen om er te staan.
Het is één van de meest bizarre en spectaculaire landschappen van de UK. Tientallen ongewone rotsformaties die verspreid liggen over een oppervlakte van circa 20 ha. Het natuurwonder begon 320 miljoen jaar geleden toen de ijsrivieren uit het hoge Noorden de Yorkshire Dales kneedden tot wat ze nu zijn. Het water dat na de ijstijd kwam, heeft in deze omgeving de laag kolenzandsteen geschuurd en geschaafd met als resultaat die ongewone rotsblokken. In het Domesday Book van 1086 van Willem de Veroveraar wordt de omgeving van Brinham als “waste “ bestempeld.
Gelukkig denken de duizenden mensen die hier naar toe komen er anders over, net als wij!
Wat later reden we naar de inmiddels bekende camperplaats van Ripon.
Donderdag 6 juli
Het plan was om vandaag naar Fountains Abbey en de tuinen te gaan, maar dan moest het wel droog blijven (zoals voorspeld). Helaas werden we gewekt door regen, wat tijdens het ontbijt overging in een plensbui. Het plan werd daarom aangepast en we gingen op weg naar Ely. Het was een lange rit (283 km), maar al na een uur merkten we dat het warmer werd en we konden eindelijk de koffie weer eens buiten drinken in korte broek.
Het rijden over een weg waarop je zo hard mag rijden als op een snelweg, maar die het niet is (geen uitvoeg-stroken, geen vluchtstrook, smalle rijstroken) was best een hele uitdaging. Zeker omdat er ook nog eens onveilige vrachtwagens reden, van heel hoog tot heel breed. Volgens ons mag dat in Nederland niet zomaar. Uiteindelijk kwamen we tegen half 4 dan toch veilig aan op de Fisherman's Car Park in Ely.
Deze kleine, op een krijtheuvel gebouwde stad, zou zijn genoemd naar de alen (eel) in de nabijgelegen rivier de Ouse. De heuvel was ooit een ontoegankelijk eiland in de toen moerassige en verraderlijke Fens. In het presbyterium herinnert sinds 1973 een gedenkplaat aan de schrijn van de heilige Etheldreda (679). Zij was een Saksische vorstin die het kloostercomplex stichtte van waaruit zo'n vierhonderd jaar later deze kathedraal werd gebouwd. Middeleeuwse gebouwen rondom de kathedraal herinneren aan het kloosterverleden. De bouw van de kathedraal begon in 1083 en duurde in totaal 268 jaar. De 66 meter hoge westtoren steekt ver boven alles uit. Het middenschip is 76 meter lang. In 1322 stortte de toren in. De nieuwe toren werd een octogoon, gesteund door 8 eikenhouten pilaren. De bouw hiervan duurde zes jaar en het dak 14 jaar, een meesterlijk voorbeeld van middeleeuwse technologie. Tegen het einde van de middag bezochten we deze prachtige kathedraal.
We aten buiten, heerlijk om dat weer eens te kunnen doen na al die regen. Een avondwandelingetje door Ely en de haven was een mooie afsluiting van deze dag. We zagen veel smalle boten liggen in de haven. Deze zogenaamde "Narrow Boats" zijn traditionele Engelse boten, gebouwd voor de smalle kanalen in vroegere jaren. Nu worden ze gehuurd door de toeristen om er een vaarvakantie mee te kunnen maken.
Vrijdag 7 juli
Onze laatste vakantiedag in Engeland. Wat heerlijk om weer eens op te staan en niet meteen de verwarming aan te moeten zetten. We konden lekker broodjes bakken en we genoten van het buiten ontbijten en later ook de koffie. Onze volle toilet en afvalwatertank bleken we op een paar meter afstand bij de haven te kunnen legen en de supermarkt met een tankstation zat om de hoek. Wat wil een mens nog meer!
We reden om 13.15 uur Ely uit voor onze laatste bezoekjes. Vandaag stond eerst Newmarket op het programma, een plaats die helemaal in het teken van de paardenraces (vlakkebaan) staat.
Dit drukke en rijke stadje is het hoofdkwartier van de Britse paardenrennerij sinds Jacobus 1 besloot dat de uitgestrekte heidegronden ideaal waren om zijn eigen paarden tegen die van zijn vrienden te laten rennen. De 1e wedstrijd werd hier gehouden in 1622. Er zijn hier nu meer dan 2500 paarden in opleiding en rond de stad en op de 2 renbanen worden van april tot oktober veel wedstrijden gehouden.
We hebben wel een stuk van een renbaan gezien, maar slechts een glimp van paarden. Veel was afgesloten.
Daarna reden we naar Lavenham. Dit plaatsje wordt gezien als het volmaakte Engelse stadje; het bezit veel vakwerkhuizen en een middeleeuws stratenplan dat zo goed als onveranderd is gebleven. Lavenham was 150 jaar lang, tussen de 14e en 16e eeuw, het welvarende centrum van de wolhandel van Suffolk. 300 Gebouwen staan geregistreerd als monumenten. Dit soort plekjes zijn aan ons altijd goed besteed.
We zagen de Church of St. Peter and St. Paul, voltooid in 1525: een mooie lichte kerk. Op de banken heel veel geborduurde kussentjes, met in totaal 150 verschillende (!) patronen.
Er stonden mooie oude vakwerkgebouwen, maar ze leken een beetje verloren tussen moderne geasfalteerde wegen en andere veel modernere huizen. The Little Hall (geel gebouw) gebouwd rond 1390 was het huis en werkplaats van de Causton family. Drie eeuwen later toen de grote welvaart over was en het fortuin slonk werd het huis verdeeld in een woongelegenheid voor zes families. De oude wolhal uit 1464 zag er nog heel goed uit in tegenstelling tot andere panden, die wel een likje verf konden gebruiken.
Met onze laatste Engelse ponden kochten we nog een ijsje en daarna reden we naar de kust.
We maakten een laatste tussenstop net voor Harwich (Dovercourt) om te eten en om niet te vroeg aan te komen bij de veerboot. Uiteindelijk arriveerden we er om 20.30 uur. Tegen middernacht besloten we de parkeerplaats van Harwich op te zoeken en een paar uurtjes te slapen. We waren niet de eersten!
Zaterdag 8 juli
Al erg vroeg wakker (vooral Evelien dan) en om kwart over 6 aan het ontbijt. Kwart voor 7 sloten we aan in de rij en wachtten we om aan boord te mogen. Dat mocht zo'n anderhalf uur later, maar niet voordat we redelijk uitgebreid gecontroleerd waren door de douane (en weer niets gevonden natuurlijk). Om half 10 vertrok de boot, die we bijna misten omdat we intussen al druk bezig waren met PowerPoints maken en lezen. We kwamen de dag aan boord goed door en het eerst wat we van Nederland zagen was de industrie bij Pernis. Na ontscheping namen we even wat rust aan de kust, aten er ons laatste Engelse custardtoetje op en reden naar huis. Om 22 uur zagen we ons Gelderse dorpje weer terug.
We hebben veel gezien deze vakantie en er waren hele mooie dagen bij. Ook veel regen (en kou) waardoor we onze planning toch vaak moesten aanpassen. Maar gelukkig vonden we steeds weer mooie alternatieven. En de belangrijkste speerpunten: Harry Potter, stonecircles en James Herriot hebben we gezien en het is zeker niet tegengevallen. Engeland, tot een volgende keer!
Maak jouw eigen website met JouwWeb